دیزنی در دهه 60 و 70 میلادی؛ دوران انیمیشن های مهجور - وبلاگ هوانورد

به گزارش وبلاگ هوانورد، دیزنی به چیزهای زیادی معروف است اما دهه 60 و 70 برای این کمپانی مثل بوم سفیدی بود که یک قلم مو، رنگ های مختلفی را بر آن می زد و همه منتظر بودند با آزمون خطا بالاخره تبدیل به نقاشی شگفت انگیزی گردد. شخصیت های محبوبی مثل میکی ماوس، دانلد داک و گوفی که چند دهه قبل به مخاطبان معرفی شده بودند و سایر شخصیت های معروف و دوست داشتنی مثل دیو و دلبر، علاءالدین و مولان هم به دهه 90 و دوران رنسانس دیزنی تعلق داشتند؛ با این اوصاف دهه 60 و 70 به عنوان دوران میانی با بی توجهی محض روبرو شد و این در حالی است که آثار ماندگاری در آن سال ها فراوری شد.

به نظر می رسد هواداران دیزنی به دوران میانی علاقه چندانی ندارند. انیمیشن های مهجوری مثل شمشیر در سنگ (The Sword in the Stone)، رابین هود (Robin Hood) و گربه های اشرافی (The Aristocats) ساخته شدند که استقبال از آن ها اصلا با سایر آثار دیزنی قابل مقایسه نیستند و محبوبیت کم تری دارند. اگرچه این فیلم ها نمی توانند با آثار دوران رنسانس رقابت نمایند اما خاطرات نوستالژیکی را برای بچه ها سراسر دنیا به ارمغان آوردند و به دنیای شگفت انگیز دیزنی کمی جادو اضافه کردند. اما چرا انیمیشن های دهه 60 و 70 دیزنی تا این میزان دست کم گرفته شدند؟

1) ساختار موسیقایی متفاوت دیزنی

انیمیشن هایی مثل کتاب جنگل (The Jungle Book)، صد و یک سگ خال دار (101 Dalmatians) و شمشیر در سنگ (The Sword and the Stone) از ترانه ها در داستان سرایی شان استفاده کردند اما برخلاف دوران رنسانس، آثار دیزنی در دهه 60 و 70 ترانه های پراکنده تری داشتند و در برخی از آن ها فقط از یک یا دو مورد استفاده شده است؛ بنابراین اگر از جمله افرادی هستید که از موسیقی های متن بی وقفه در ساخته های اخیر دیزنی کلافه شدید، به نظر می رسد انیمیشن های دوران میانی می تواند انتخاب ایده آلی برای شما باشد.

در دوره رنسانس دیزنی، وسواس زیادی برای انتخاب و ساخت ترانه ها به خرج داده می شد و هر کدام با موضوع کلی فیلم ارتباط معنایی عمیقی داشتند و زمان بندی دقیق و مشخصی برای اجرای آن ها در نظر گرفته شده بود. بعلاوه در بسیاری از این ترانه ها احساس عظمت و فراز و نشیبی وجود دارد که شبیه آن را فقط می توان در اجراهای تئاتر برادوی تجربه کرد.

بدیهی است که آهنگ مرلین درشمشیر در سنگ (The Sword in the Stone) به میزان تم دیو و دلبر (Beauty and the Beast) خاطره انگیز و محبوب نیست. بخش بزرگی از این چرایی به ذهنیت پشت ترانه ها مربوط می گردد. برادران ریچارد و رابرت شرمن ترانه سراهای بزرگی بودند و در این موضوع هیچ شکی نیست که بیش از هر گروه ترانه سرای دیگری در فیلم های دیزنی همکاری داشتند، با این حال رویکرد ماهرانه آن ها هیچ شانسی مقابل جذابیت فرهنگی موسیقی دان های بزرگی که در دوران رنسانس با دیزنی کار کردند، نداشت. بیلی جوئل، التون جان، رندی نیومن، لین مانوئل میراندا تنها تعدادی از هنرمندان معاصری هستند که در آثار انیمیشنی این کمپانی حضور داشتند.

اساسا مقایسه ترانه های دیزنی در دهه 60 و 70 میلادی با سال های قبل و بعدش، کار بی فایده ای است؛ زیرا فیلم های دوره رنسانس در دهه 90 عملا باعث تجدید حیات دیزنی شدند اما از یاد نبرید که ترانه های دهه 60 و 70 سطح خاصی از نوستالژی را در خود دارند که برای نسل های قبل هنوز هم شنیدنی و دوست داشتنی است.

2) دهه 60 و 70 هنوز هم سرگرم نماینده است

اگرچه فیلم های دوران میانی ترانه های قابل توجهی را در خود جای نداند و جلوه های ویژه شان نسبت به دوره رنسانس و سال های بعد از آن به وضوح ضعیف تر است اما هنوز هم جذابیت اولیه شان را برای مخاطبان زیادی حفظ کردند. چیزی که واقعا درباره این آثار شگفت انگیز است، سطحی از خطر است که هر فیلم تجربه می نماید؛ مثلا در انیمیشن شمشیر در سنگ مرلین مبارزه خطرناکی را با مادام میم رقیب شیطانی اش شروع می نماید، میم تبدیل به اژدها می گردد و تنها موقعی شکست می خورد که مرلین خودش را به یک ویروس خطرناک تبدیل می نماید یا در رابین هود شاهد گرفتار شدن روباه در قلعه ای هستیم که متعلق به شاهزاده جان است. قلعه به آتش کشیده می گردد و در نهایت با پریدن او به رودخانه و فریب شاهزاده ختم به خیر می گردد.

داستان پردازی نامتعارف این انیمیشن ها هنوز هم زیبایی و جادوی طنین اندازی دارد و مملو از خلاقیت و شور و شوق بچه هاه دیزنی است. این شوخ طبعی و لحن متفاوت همان چیزی است که دیزنی را سال هاست که سرپا نگه داشته.

3) سبک انیمیشن های دیزنی منحصربه فرد است

انیمیشن های دیزنی در دهه 60 و 70 میلادی ترکیب منحصربه فردی از رئالیسم با لمس گاه و بی گاه سورئالیسم بود. میلت کال یکی از انیماتورهایی بود که در آن سال ها همکاری مستمری با دیزنی داشت و سبک منحصربه فرد آثار دوره میانی تا میزان زیادی مدیون زحمات و خلاقیت او است.

انیماتورها در این دوره بیش تر بر سبک های شخصی خودشان متکی بودند و همین مورد هم آثار آن ها را از سال های قبل و دوره رنسانس متمایز می نماید. این انیمیشن ها در عین سادگی استثنایی به نظر می رسیدند. فیلم های دیزنی در دهه 60 و 70 مثل آثار استودیو جیبلی، نوعی حس هنری در خودشان داشتند که از طراحی و رنگ آمیزی منحصربه فرد آن ها سرچشمه می گرفت و نتیجه انیمیشن های پرانرژی و ساده ای بود که در آن ها از جلوه های ویژه کامپیوتری خبری نبود.

همه مقایسه ها همواره یک سر بازنده دارد و به همین علت هم اگر دوران میانی را با رنسانس دیزنی مقایسه کنیم، نتیجه چنگی به دل نمی زند اما قول می دهیم اگر آثار این دوره را بدون در نظر گرفتن پیشینه دیزنی تماشای کنید، حتما از آن ها لذت می برید و حس و حال نوستالژیکی را تجربه می کنید.

منبع: movieweb