چند وچون محکومیت مردی که به آقای رییس جمهور سیلی زد - وبلاگ هوانورد

به گزارش وبلاگ هوانورد، فریدون مجلسی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: خبر سیلی خوردن چند روز پیش آقای ماکرون رییس جمهور فرانسه را در اخبار شنیدیم و دیدیم! او برای دادن مژده بازگشایی نسبی رستوران ها به مناسبت بهبود نسبی شرایط قرنطینه و برای استمالت از رستوران دار ها که از شرایط قرنطینه بسیار آسیب دیده اند به جنوب فرانسه سفر نموده بود.

فرانسه در مدت کم کاری و دورکاری بسیاری از اصناف و کارگران فرانسوی یارانه هایی پرداخت نموده بود که اکنون به نوبه خود خوشحال است که نه تنها اصناف به کار و کاسبی خود باز می گردند از بار تعهدات دولت نیز کاسته می گردد. لابد با خوشحالی و آرامش از اینکه حامل خبر خوبی است، آزادانه به ملاقات مردم رفته بود که جوانی 28 ساله دستش را به سوی او دراز کرد و وقتی ماکرون رویش را به او کرد با همان دست کشیده ای به او زد. بدیهی است فورا دستگیر شد.

در اخبار سیما در بخش اخبار خارجی که اغلب حکایت از بدبختی ها و بیکاری ها و ورشکستگی ها و درماندگی های کشور های غربی در زمینه های مختلف دارد، گوینده با لحنی که به نظر من گویای نوعی شماتت ماکرون بود شاکی از اینکه گویی حقش را کف دستش یا روی گونه اش گذاشته اند شرح داد که جوان سیلی زن احتمالا از هواداران معترضان جلیقه زرد ها بوده است.

شاید برای دنیا سومی ها و به ویژه خاورمیانه ای ها که عادت به رییسان خدای گونه دارند ضمن اینکه سیلی خوردن یک رییس جمهور فرنگی حقش تلقی می گردد، جای حیرت هم هست که مگر می گردد رییس جمهوری مثلا در قرقیزستان یا همین ترکمنستان پشت مرز خودمان قدم به میان مردمی بگذارد که قبلا آنالیز امنیتی نشده باشند و مبادا از فاصله ای از پشت فنس یا طناب به او نزدیک تر شوند و اگر هم دست از پا خطا نمایند درجا به سزای اعمال شان می رسند! و اگر هم زنده ماندند، پس از اعتراف به توطئه شرورانه و معرفی همدستان به مرگ یا سی سال زندان یا در این حدود محکوم نشوند! اما از محاسن حکومت قانون یکی قانونی بودن قانون است!

یعنی قانونی که در آن رعایت برابری حقوق انسان ها نشده باشد، قانونی محسوب نمی گردد. درست است که مجازات اهانت به ماموران دولتی آن هم در حال اجرا وظیفه برای احترام و رعایت امنیت ماموران یک درجه شدیدتر است، اما در همین حدود!

سیلی زننده به رییس جمهور خواه از جلیقه زرد ها بوده باشد یا نباشد، در دادگاهی علنی با حضور وکیل محاکمه شد و دلیل اقدامش را خشم از شرایط تحمیل شده به خودش بیان کرد. محکوم هم شد.

محکوم به 18 ماه زندان که 14 ماه آن تعلیقی است! یعنی 4 ماه حبس! خب معلوم است. حکومت قانون است. به خاطر یک سیلی که هر شاهد و ناظری هم آن را محکوم می نماید که کسی را نمی کشند. از رییس جمهور فرانسه پرسیدند آیا ترسیده بود؟ و او گفت فرصت ترسیدن ندارم. باید از رستوران دار ها حمایت کنیم و در برطرف محدودیت ها از مردم حمایت می کنیم.

او در پاسخ به اینکه آیا مردم نسبت به سیاست های دولت او خشمگین هستند، گفت، نه! این حماقت است، اما وقتی حماقت با خشونت همراه گردد قابل قبول نیست.، اما رییس جمهور فرانسه گویی بخواهد رعایت آن جوان را هم نموده باشد، گفت: من صدای خشم را می شنوم. در دموکراسی این خشم ابراز می گردد. مردم گاهی خشم و گاهی نارضایی خودشان را نسبت به من بروز می دهند. گاهی در برابر آن پاسخی دارم و گاهی ندارم! و پاسخ من نیز گاهی درست و گاهی نادرست است. ابراز خشم قانونی است و ما همیشه خود را جوابگو می دانیم. اما دموکراسی جای اقدام احمقانه و خشونت آمیز نیست.

ماکرون گفت آن حمله را شخصی تلقی نمی نماید و گفت که مردم این روز ها بسیار خسته اند و در رسانه ها نیز نباید برای این موضوع اهمیتی قائل شویم. ماکرون نفرت و خشونت را محکوم کرد و گفت باید بکوشیم اوضاع به حال اعتدال خودش بازگردد. گرچه سیلی زدن به مقامات در کشور های همسایه و منطقه ما تحمل نمی گردد، اما ظاهرا این روز ها اهانت های زبانی و دشنام بدتر از سیلی به رییس جمهور ایران، بسته به اینکه از کدام زاویه باشد، از مصونیت برخوردار است.